Cybille

Cybille Moon is een Duitse actrice. Ze speelt in meerdere series en films. Cybille Moon is onder andere bekend van de film Die Fahrschule.

Cybele (Grieks: Κυβέλη Kybele, Κυβήβη Kybebe, Κύβελις Kybelis) is een Anatolische moedergodin; ze heeft mogelijk een mogelijke voorloper in het vroegste neolithicum in Çatalhöyük, waar bij opgravingen beelden zijn gevonden van mollige vrouwen, soms zittend, vergezeld van leeuwinnen. Phrygia's enige bekende godin, ze was waarschijnlijk de nationale godheid. Griekse kolonisten in Klein-Azië adopteerden haar Frygische cultus, pasten deze aan en verspreidden deze rond de 6e eeuw voor Christus naar het vasteland van Griekenland en naar de verder weg gelegen West-Griekse koloniën. In Griekenland werd Cybele gemengd onthaald. Ze raakte gedeeltelijk geassimileerd met aspecten van de aardgodin Gaia, van haar mogelijk Minoïsche equivalent Rhea, en van de oogstmoedergodin Demeter. Sommige stadstaten, met name Athene, riepen haar op als beschermer, maar haar meest gevierde Griekse rituelen en processies tonen haar als een in wezen vreemde, exotische mysteriegodin die arriveert in een door leeuwen getrokken strijdwagen onder begeleiding van wilde muziek, wijn, en een wanordelijke, extatische aanhang. Uniek in de Griekse religie was dat ze een eunuch bedelpriester had. Veel van haar Griekse culten omvatten riten voor een goddelijke Frygische gecastreerde herder-gemalin Attis, die waarschijnlijk een Griekse uitvinding was. In Griekenland werd Cybele geassocieerd met bergen, stads- en stadsmuren, vruchtbare natuur en wilde dieren, vooral leeuwen. In Rome werd Cybele bekend als Magna Mater ("Grote Moeder"). De Romeinse staat adopteerde en ontwikkelde een bepaalde vorm van haar cultus nadat het Sibyllijnse orakel in 205 v.Chr. Haar dienstplicht had aanbevolen als een belangrijke religieuze bondgenoot in de tweede oorlog van Rome tegen Carthago (218 tot 201 v.Chr.). Romeinse mythografen vonden haar opnieuw uit als een Trojaanse godin, en dus een voorouderlijke godin van het Romeinse volk via de Trojaanse prins Aeneas. Toen Rome uiteindelijk de hegemonie vestigde over de mediterrane wereld, verspreidden geromaniseerde vormen van Cybele's cultussen zich door het hele rijk van Rome. Griekse en Romeinse schrijvers debatteerden en betwistten de betekenis en moraliteit van haar culten en priesterschappen, die controversiële onderwerpen blijven in de moderne wetenschap.

Sibille (vaak gespeld als sibylle) (Grieks Σιβύλλα, Latijn Sibylla) was in de klassieke oudheid de benaming voor een aantal maagdelijke prinsessen die, geïnspireerd door een godheid (in de regel Apollo) en daardoor in extase, spontaan en ongevraagd de toekomst voorspelden in Griekse hexameters. Homerus schijnt geen sibillen gekend te hebben. De naam komt voor het eerst voor bij de filosoof Heraclitus en wijst, net als de wijze van profeteren, op een oosterse origine. Van de 6e tot de 4e eeuw v.Chr. kenden de Grieken slechts één sibille, die wel op verschillende plaatsen haar activiteiten ontplooide. Dit leidde gauw tot een vermenigvuldiging van het aantal sibillen, die ook individuele namen kregen, en de eigennaam werd een soortnaam. Varro somt er (in zijn Antiquitates) tien op: 1) de Perzische, 2) de Libysche, 3) die van Delphi, 4) de Cimmerische, 5) die van Erythrae (Klein-Azië), 6) die van Samos, 7) die van Cumae (hiervan zijn de namen bekend van Amalthea, Herophile, Demophile en, bij Vergilius, Deïphobe), 8) die van de Hellespont, 9) de Phrygische en als laatste die van Tibur (hiervan is de naam Albunea bekend). De Sibille van Erythrae zou aan Alexander de Grote zijn goddelijke afkomst geopenbaard hebben, die van Tibur aan keizer Augustus de komst van Jezus Christus. Door de literatuur werd de Sibille van Cumae het beroemdst: zij zou aan de Romeinse koning Tarquinius Superbus de zogenaamde Sibillijnse boeken hebben verkocht, en in Vergilius' Aeneis begeleidde zij de held Aeneas op zijn tocht naar en door de onderwereld heen. Bij Cumae werd in 1925 een 130 m lange gang ontdekt, die leidt naar een grot die door sommige onderzoekers wordt geïdentificeerd als de grot van de Sibille. Afbeeldingen van sibillen zijn in de oudheid eerder schaars (vb. op munten), maar in de religieuze kunst van de middeleeuwen en de renaissance worden zij vaak voorgesteld als vóór-christelijke tegenhangsters van de oudtestamentische profeten. Wereldberoemd zijn de vijf sibillen die Michelangelo uitbeeldde op het plafond van de Sixtijnse Kapel in het Vaticaan.